Sessiz Bir Çığlığın Görünmez Hikâyesi

Toplum olarak başarı rekabet güç ve görünür olma gibi kavramların arasına sıkışmış bir çağda yaşıyoruz. Bu değerlerin parlak vitrinlerinin arkasında ise karanlıkta büyüyen bir tehlike var. Akran Zorbalığı Bazen sessiz bazen gürültülü… Çocuklarımızın dünyasında fark edilmeden dolaşan bu gerçek artık yalnızca psikologların konuştuğu akademik bir terim olmanın ötesine geçti. Çünkü bugün okul koridorlarında yaşanan her zorbalık yarın yetişkinliğe taşınan özgüven eksikliklerinin kaygıların yalnızlığın tohumlarını atıyor.

Görmezden Gelinen Bir Gerçeklik

Bir çocuk her sabah çantasını toplarken aslında sadece defterlerini kitaplarını değil kırılmış incinmiş ya da korkuyla örselenmiş kalbini de topluyor. Okulun kapısından içeri adım attığında matematik dersinden önce çözmesi gereken bambaşka bir problemle karşılaşıyor.
“Bugün kim bana ne yapacak?”

Akran zorbalığı yalnızca fiziksel bir mesele değildir. Bazen yere itilen bir omuz bazen kulağa fısıldanan bir lakap bazen de sosyal medya ekranında görülen küçültücü bir yorum olur. Fiziksel yaralar zamanla iyileşir fakat kelimelerin açtığı görünmez kesikler çoğu zaman yıllarca kapanmaz ve çocuğun dünyasında derin izler bırakır.

Zorbalığın Kaynağı Güç İhtiyacı mı, Güçsüzlük mü?

Görünenin aksine zorbalık çoğu zaman bir güç gösterisi değildir. Tam tersine güçsüzlük ve değersizlik hissinin dışa durumudur. Sevgi görmeden büyüyen duygularını ifade etmeyi bilmeyen ya da kendini yetersiz hisseden çocuklar değersizlik duygusunu gizlemek için başkalarını inciterek varlık göstermeye çalışabilirler.

Bu durum zorbalığı haklı çıkarmaz ancak anlamadan çözmek yalnızca sorunu görünmez bir çukurun içine itmek olur. Zorbalığın ardındaki psikolojik yapıyı görmek iyileştirici adımların ilk basamağıdır.

Okulların Sessiz Çığlığı

Okul koridorları aslında birer toplumsal laboratuvardır korkuların mutlulukların güç savaşlarının ve görünmez mücadelelerin yankılandığı alanlardır.
Ne yazık ki bazı okullarda hâlâ “çocuklar kendi arasında halleder” anlayışı hâkim. Oysa bu bakış açısı sorunu çözmek bir yana daha da derinleştirerek yayılmasına sebep olur.

Öğretmenler rehberlik servisi yönetim ve aile hepsi bu sorunun çözümünde bir zincirin halkaları gibidir. Bir halka kırıldığında sistemde boşluk oluşur ve zorbalık tam da bu boşluklardan sızar.

Ailenin Rolü Görmek mi, Görmezden Gelmek mi?

Akran zorbalığını yalnızca okulun sorunu olarak görmek doğru bir yaklaşım değildir. Evdeki atmosfer ve aile tutumları bu tablonun temel belirleyicilerindendir. Çocuğun eve geldiğinde “Bugün kimse bana kötü davranmadı” diyebilmesi aslında evdeki güvenli iletişim ikliminin yansımasıdır.

Birçok çocuk bazen yaşadığı acıyı anlatacak cesareti bulamaz.
Ağlama, Abartıyorsun, Büyütme, Seni kimse üzemez gibi niyetinde iyi ama etkisinde yıpratıcı cümleler çocuğun kendi duygularını küçümsemesine neden olur. Zamanla çocuk incindiğini söylemenin bile “Yanlış” olduğuna inanır. Oysa bazen çözüm bir nasihatte değil dinleyen bir kulakta yargılamayan bir yüzde güven veren bir sarılışta gizlidir. Belki de zorbalığın en büyük panzehri çocuğun kendini değerli dinlene ve anlaşılmış hissetmesinde gizlidir
 

 Sessizlikten Dayanışmaya

Akran zorbalığıyla mücadelede ilk adım bu sessiz çığlığı duymaktır. Çocukların yalnız olmadığını hissettiren bir okul kültürü empatiyi önceleyen bir aile yapısı ve iletişimi güçlendiren toplumsal bilinç bu sorunu çözümünde etkili olacaktır. Öğretmenlerin duyarlı yaklaşımı rehberlik servislerinin aktif çalışması ailelerin çocuğun duygularını ciddiye alması ve en önemlisi çocukların birbirlerine karşı empati geliştirmesi sorunun temelini sarsar. Zorbalık bir kader değildir. Yeter ki toplum olarak kulaklarımızı açalım, gözümüzü kaçırmayalım ve çocuklarımızın kalbinde taşıdığı o görünmez yükü hafifletmek için sorumluluk alalım.